De Bijtbank

Buurvrouw Mien bleef maar praten over haar kapotte stofzuiger en de luidruchtige mussen in haar tuin. Er was geen speld tussen te krijgen.
'Ach ja, ach nou' zei Coco.
Opeens sprong Mien van de bank af.
'Auw auw auw iets bijt mij!'
Geschrokken keek ze naar de bank en wreef over haar achterwerk. Voor Coco iets kon zeggen rende ze het huis uit.

'Wat krijgen we nou' zei Coco hardop. 'Een bijtende bank.'
Ze sleepte de bank meteen terug naar de bankenwinkel. Want de bank was nieuw en horen niet te bijten.
'U bent weer terug met de bank?' vroeg de verkoper met een snor.
Coco wees naar de bank. 'Deze bijt'.
'Oh dat heb ik nog nooit gehoord' zei de verkoper verbaasd. Hij keek onder de bank en voelde tussen de kussens.
Coco durfde niet te kijken, zou hij nu ook gebeten worden?
Maar er gebeurde niks.
'Nou ik voel niks hoor' zei de verkoper.
'Maar de bank beet buurvrouw Mien!'
'Ik weet niet wie dat is' zei de verkoper, 'maar er mankeert helemaal niks aan deze bank.'

Verward duwde Coco de bank terug naar huis. Was buurvrouw Mien dan toch niet gebeten?
Thuis bekeek ze de bank van alle kanten. Ze was bang om ook gebeten te worden maar voelde toch tussen de kussens.
Er gebeurde niks.

En net toen Coco dacht dat buurvrouw Mien haar voor de gek had gehouden, kwam het zitkussen een stukje omhoog.

'Kom maar tevoorschijn, wie of wat je ook bent' zei Coco.
Het bleef even stil en Coco vond het best spannend.
Toen sprong er een kleine eenhoorn uit de bank en keek met kleine kraaloogjes naar Coco.

'Zeg, hoor eens' zei Coco. 'Heb jij buurvrouw Mien gebeten?'
De eenhoorn knikte.
'Bedankt, ik dacht dat ze nooit meer weg zou gaan. Maar wat doe jij in mijn bank?'
'Ik woon hier!' piepte de eenhoorn.
'Je woont in mijn bank?'
Met twee sprongetjes klom de eenhoorn op de bankleuning. Hij vertelde dat 'ie al in de bank woonde voordat Coco de bank kocht. Hij woonde eerst in een prachtige boom in een heel groot bos. Wat er toen gebeurde wist de eenhoorn niet. Maar met veel kabaal viel zijn boom om. En nu woonde hij in deze bank. Bij Coco.
'Ik heb geen idee waar ik nu ben.' Er rolde een traan over zijn snuitje. 'Maar ik zou graag weer terug willen.'

'Weet je nog waar je boom stond?' vroeg Coco.
'Bar-sillie' piepte de eenhoorn.
Coco pakte een wereldkaart en rolde deze uit over de bank. De kleine eenhoorn keek nieuwsgierig mee.
'Bar-sillie' mompelde Coco. Ze keek over de hele kaart tot haar vinger naar Zuid-Amerika wees.
'Ahh, bedoel je Brazillië?'
'Ja!' riep de eenhoorn blij en klapte zijn hoefjes tegen elkaar.
'Het Amazoneregenwoud in Brazillië?
'Ja! Die!'
'Dat is ver weg. Maar ik ga je terugsturen' zei Coco terwijl ze een doosje pakte en er luchtgaten in prikte.
'Ik stuur je op met de post, dan ben je er binnen een week!'
De kleine eenhoorn keek met grote oogjes.
'Ik wil in de bank blijven wonen, dit is mijn huis' piepte hij. 'Maar het Amazoneregenwoud is mijn thuis.'
'Dan zit er nog maar één ding op' zei Coco vastbesloten. 'Ik breng je er naartoe.'

En zo sleepte Coco de bank naar het vliegveld. De meneer achter de balie fronsde zijn wenkbrauwen toen hij Coco de bank binnen zag slepen.
'Welkom bij Manke Meeuw vliegreizen!' zei hij vriendelijk.
'Hallo' zei Coco. 'Een vliegticket naar het Amazoneregenwoud, graag!'
'Het... Amazone...regenwoud? Waar in het Amazoneregenwoud?'
Coco legde haar oor tegen de bank.
'In het midden, waar niemand me kan vinden' fluisterde de eenhoorn.
'In het midden, graag' zei Coco tegen de baliemeneer.

De meneer typte wat dingen in zijn computer.
'Dan kun je vliegen naar de stad Manaus in Brazillië. Vanuit deze stad kun je met een boot het Amazoneregenwoud binnenvaren. Op de Amazonerivier.'
'Ok één vliegticket naar Manaus dan maar.'
'En je wilt... een bank meenemen?' vroeg de baliemeneer.
'Ja deze bank, graag'.
De baliemeneer haalde zijn schouders op en plakte een etiket op de bank.
'Fijne reis!' riep hij.

Coco stapte het vliegtuig in en keek nog één keer naar de bank. Die werd op dat moment naar het vliegtuig getild door bagagemedewerkers.
'Wie neemt er nou een bank mee op reis naar het Amazonewoud?' klaagde de tillende bagagemedewerker.
'Ik vind het wel fijn' zei de ander. 'Kunnen we stiekem pauze nemen en onze boterbammetjes eten.'
En dat deden ze. Ze zaten nog maar net op de bank en al snel sprong iemand de lucht in.
'Auw! De bank bijt me!'
Geschrokken keken ze naar de bank en duwden deze snel het bagageruim van het vliegtuig in.

Het vliegtuig steeg op, hoger en hoger tot het ver boven de wolken vloog. Naar het Amazoneregenwoud.

Na een lange vlucht landde het vliegtuig in Manaus. Coco sleepte de bank naar de haven van de Amazonerivier en huurde een boot. Ze had geluk, er was nog één boot en nog eens goedkoop ook. Wat een geluk!
Tot ze bij de boot stond. Of eigenlijk een klein bootje. Met gaten en kieren.

'Hola, chica!' riep een meisje vanaf het bootje die het dek aan het zwabberen was.
'Ik ben Sofía, kapitein van de Barco Hundido en ik breng jullie naar het midden van het Amazoneregenwoud!'
'Fijn!' riep Coco terwijl ze zorgelijk naar de gaten in het bootje keek. Ze duwde de bank het kleine bootje op, het paste precies.
Kapitein Sofía gaf een emmer aan Coco. 'Zou jij het water uit de boot willen scheppen dat door de gaten naar binnenstroomt?'
'Want... anders zinken we?' vroeg Coco.
'Trossen los!' riep Sofía snel.

Het bootje sputterde en tufte de Amazonerivier op, diep het Amazonewoud in. En terwijl Coco het water uit het bootje schepte keek ze haar ogen uit. Het Amazoneregenwoud was zo mooi. Alles was zo groot en groen, waar je ook keek.

Na een tijdje knikte Sofía naar Coco.
'Hola, we zijn er!'
Het bootje tufte naar de kant en meerde af op een strandje.
'Ik blijf hier op je wachten, chica!'
Coco schoof de bank van het bootje en sleepte deze het Amazoneregenwoud in. Voorop de bank zat de kleine eenhoorn en wees de weg met zijn pootje, alsof 'ie al wist waar ze moesten zijn.
Het was nog best lastig om een bank door het dichtbegroeide woud te slepen. Coco liep door hoog gras, lianen en dichte struiken. En wat was het er warm! Ze hoorde veel geluiden van vogels, apen, kikkers en krekels. Als er maar geen grote spinnen waren...

Toen Coco net wilde vragen hoe ver het nog was, kwamen ze bij een open plek met een prachtige waterval.
De eenhoorn sprong op.
'We zijn er' riep hij blij. 'Dit is mijn thuis.'
Uit blijdschap sprong hij op-en-neer. En ook best hoog voor een kleine eenhoorn.
Coco was ook blij. Vooral omdat ze de bank eindelijk kon neerzetten en zette deze neer met uitzicht op de waterval.
Het was wel een beetje vreemd om een bank met eenhoorn achter te laten, diep verstopt in het Amazoneregenwoud.
Maar de eenhoorn was zo blij.

Hij was thuis, maar nu moest Coco nog naar huis. Ze gaf de kleine eenhoorn een knuffel en samen keken ze nog even naar de waterval. Coco zwaaide gedag en de eenhoorn wuifde met zijn hoefje.

En zo liep Coco terug naar het Sofía's bootje, op weg naar huis.

Toen Coco weer thuis was, kocht ze meteen een nieuwe bank. Ze keek eerst nog even tussen de kussens.
'Zoekt u iets?' vroeg de verkoper.
'Ik kijk voor de zekerheid of er een eenhoorn in de bank woont. Je weet het maar nooit.'
'Ja je weet het maar nooit...' zei de verkoper met een schuine snor maar hij snapte er niks van.
Maar hij moest eens weten. Dat er diep in het het Amazoneregenwoud een blauwe bank verstopt stond. Waar een kleine eenhoorn woonde.

En mocht je deze bank toch vinden... ga er dan vooral niet op zitten...