De Water-doei Formule

Famke was een uitvindster met een grote naam. Ze was erg bekend geworden door haar handige uitvindingen, die de wereld een stuk makkelijker heeft gemaakt.
Maar haar volgende uitvinding was misschien de grootste van allemaal. Het was nooit de bedoeling om het uit te vinden, het ging per ongeluk. Opnieuw zou de hele wereld op zijn kop staan door één van de beste uitvindingen ooit. Wat Famke had uitgevonden? Een formule voor sneldrogend water.
Famke werkte die avond van de uitvinding nog laat in haar laboratorium. Ze was aan het onderzoeken of het waterflesje van haar schele lab-ratje Flits zichzelf kon aanvullen. Famke had erg lang gewerkt aan dit onderzoek, en was eindelijk was het klaar! “Water dat zichzelf aanvult, zonder een waterkraan te gebruiken. Stel je voor!” zei Famke hardop tegen Flits. Flits keek mee vanuit zijn radje. Voorzichtig legde Famke het schaaltje met de blauwe formule van het zelf aanvullend water aan de kant, maar stootte daarbij een buisje met andere stoffen aan. Deze viel kapot op de tafel, over het schaaltje heen. “Oh nee oh nee oh nee!” Riep Famke uit paniek. Met haar handen in het haar keek Famke naar haar formule. Het poeder dat voorheen blauw was, werd paars. “Nou moet ik opnieuw beginnen” zuchtte ze tegen Flits.

Toch werd Famke een beetje nieuwsgierig, ze wilde deze mislukte paarse formule eigenlijk wel eens testen. Famke draaide het volle waterflesje van Flits open en gooide het paarse poeder er bij in. Ze schudde voorzichtig met het waterflesje maar er gebeurde niks. “Zie je wel, Flits?” Zei Famke. “Niks”. Maar terwijl ze dat zei, verdween al het water in het flesje. Alsof je een lichtknopje uitdeed. Vol verbazing keken Famke en Flits naar het lege flesje. En opnieuw vulde ze het flesje met water en schudde opnieuw. Weer was hij leeg. Famke bedacht zich op dat moment dat ze zelfdrogend water had uitgevonden.

Nou leuk en mooi hoor, sneldrogend water? Daar kun je toch niet zoveel mee? Dat is wat Famke tenminste dacht voordat ze haar formule voor sneldrogend water bekend maakte aan de wereld. Ze bedacht ook nog een naam voor de formule: Water-doei. Want dat was eigenlijk was het was. Ze schreef de berekeningen van de formule op en stuurde het op naar een fabriek die het Water-doei formule ging maken. Dat kan kon ze zelf niet, want het moest in grote hoeveelheden gemaakt worden.
En deze fabriek verkocht de Water-doei formule vervolgens aan andere fabrieken.

Er kwamen veel handige producten in de winkel waar de Water-doei formule in zat. Zo was er bijvoorbeeld een nieuw afwasmiddel. Omdat Famkes Water-doei in dit afwasmiddel zat, kwam de schone vaat droog uit het water. Afdrogen was dus nooit meer nodig, je kon de borden, kopjes en het bestek zo weer in de kast proppen.
Ook verwerkten fabrikanten de Water-doei in shampoo en douchegel. Een handdoek was hierdoor niet meer nodig, want je kwam droog uit bad of uit de douche. Scheelde weer veel tijd. Maar daar bleef het niet bij. Er werd zelfs een manier gevonden dat de Water-doei formule verwerkt kon worden in kleding. In je jas, schoenen, broek, trui en zelfs je onderbroeken en sokken. Mocht je buiten natgeregend worden, of je valt op één of andere gekke manier in het water, je kleding droogde gelijk op.
En zo waren er nog vele andere producten die de Water-doei formule kregen. Famke had het dagelijkse leven niet alleen makkelijker gemaakt, maar ook vooral leuker.

Door de uitvinding van Water-doei werd Famke meer dan wereldberoemd. Ze kwam op het nieuws, ze werd op alle televisiekanalen uitgenodigd voor interviews en ze stond overal op de voorkant van kranten en magazines. Maar dat het nog gekker kon bleek wel dat zelfs straten, pleinen en scholen naar Famke werden vernoemd.
Natuurlijk vond Famke alle aandacht stiekem wel leuk, maar ze was ook erg blij toen de aandacht na een tijdje voorbij was. Ze vond het fijn dat ze zoveel mensen blij had gemaakt. Water-doei was een doorslaand succes.

Toch kreeg Famke een paar weken later een verontrustende brief van de fabriek die de Water-doei formule maakte. In de brief stond dat er vier vrachtwagens vol Water-doei waren besteld. Dat is ontzettend veel, vooral omdat je maar een klein beetje nodig hebt om bijvoorbeeld shampoo of afwasmiddel te maken. Hier was meer aan de hand.
De koper achter de enorme hoeveelheid was een rijke zakenman genaamd Beouf van Rijke-Aard. In de brief stond niet beschreven wat zijn plannen waren met Water-doei. Maar als je zo’n enorme hoeveelheid Water-doei bestelt, zal het binnenkort vast wel boven water komen waar het voor gebruikt zou worden.

En ja hoor, niet eens twee dagen later stond er op de voorpagina van de krant met enorme letters: “BEOUF VAN RIJKE-AARD WIL SNELWEG BOUWEN OP ZEEBO- DEM, VINDT BRUG TE DUUR”. Bij het artikel stond ook een foto van de rijke zakenman. Hij had een grijs pak aan met een bijpassende rode das, een rode bouwhelm en rode schoenen. Hij lachte een beetje gemeen en wees naar de zee. Dat zou waarschijnlijk de plek zijn waar hij de nieuwe snelweg wilde bouwen.
Maar dat kan toch zomaar niet? Je kunt toch niet zomaar een zee laten verdwijnen? Voor een snelweg? En alle vissen dan? Nee, dit kon Famke niet laten gebeuren. Ze pakte haar jas en ging naar de plek waar de foto was genomen, niet ver van haar laboratorium.

Veel mensen hadden zich al verzameld bij de plek waar de nieuwe weg die op zeebodem werd aangelegd. De vier vrachtwagens stonden vlakbij de zee geparkeerd. Er waren fotografen, het nieuws was er met camera’s, er waren veel toeschouwers en er was gewoon een man met een vergiet op zijn hoofd. Vanaf een afstand zag Famke Beouf van Rijke-Aard staan, hij stond bovenop één van de vier vrachtwagens.

“Beouf van Rijke-Aard!” riep Famke. “Je kunt niet zomaar de zee laten verdwijnen voor een snelweg op de zeebodem! Daar is Water-doei nooit voor bedoelt!”.
“Professor Famke! De uitvindster van Water-doei! Wat fijn dat u hier ook bent bij dit glorieuze moment!” schreeuwde Beouf van Rijke-Aard vanaf een vrachtwagen. “Maar ik kan de snelweg wel laten bouwen, want ik heb een vergunning gekocht!” Uit zijn grijze jas haalde hij papier die hij uitvouwde en richting het publiek liet zien. “En als u het niet erg vindt, ga ik nu beginnen!” riep hij. Met zijn rode schoenen sprong hij naar beneden en trok aan de hendel van de vrachtwagen. “Neeeeee!” schreeuwde Famke.

De eerste vrachtwagen kieperde zijn lading Water-doei de zee in. Famke rende naar de vrachtwagen en keek naar de zee. Het paarse poeder dreef nog even en verdween het grote water in. Eerst leek er niks te gebeuren en Famke wilde bijna opgelucht adem halen. Maar toen begon het water te bubbelen en te bruisen. Iedereen die aan de kant stond te kijken deed een stapje achteruit. Langzaam verdween het water, het zakte naar de bodem. “Het werkt! Het werkt!” schreeuwde de Beouf van Rijke-Aard verheugt. Hij maakte er een raar dansje waarbij hij drie keer in het rond draaide, hinkelde op één been en in de lucht sprong. “De volgende vrachtauto ook!” riep hij enthousiast. Beouf trok aan de hendel. Ook de tweede vrachtwagen werd nu geleegd in zee. Famke durfde niet meer te kijken en rende zo snel als ze kon terug naar haar laboratorium.

Ze moest iets uitvinden waarmee ze dit kon stoppen.
Haastig pakte ze reageerbuisjes en stofjes bij elkaar. Waar moest ze beginnen? Peinzend keek Famke naar de schele Flits, die met enorme snelheid rondjes rende in zijn radje. Vervolgens nibbelde hij aan zijn waterflesje. “Dat is het!” zei Famke. Door alle aandacht die ze de afgelopen tijd kreeg, was Famke helemaal vergeten waar ze eigenlijk echt mee bezig was: zelfaanvullend water! Ze maakte de formule dat ze had bedacht voordat het ongelukje gebeurde. Het was niet veel, een klein bakje vol met het blauwe poeder. Het was nog nooit getest, en misschien zou het ook wel helemaal niet werken. Maar dit was alles wat ze kon doen. En nu snel weer naar de zee.

Aangekomen bij de zee stond iedereen bij de vierde en laatste vrachtwagen. Ook de derde was dus al geleegd. Ze waren afgeleid en dat kwam Famke goed uit. De bodem van de zee was al te zien. Op sommige stukken was er zelfs helemaal geen water meer. Fam- ke pakte haar bakje en leegde het blauwe poeder boven de zee uit. Wat er van de zee over was tenminste. Tegen alles verwachtingen van Famke in, begon het zeewater weer te stijgen! De wateraanvul-formule werkte! Hoe was het mogelijk!
Maar wat Famke niet doorhad, was dat Beouf van Rijke-Aard op één van de droge stuk- ken van de zeebodem stond en daar net een vlag in de bodem stak. “Deze grond is van mij!” riep hij tegen het publiek aan de kant. Maar de zeespiegel begon nu heel snel te stijgen. Zo snel, dat Beouf geen kant meer op kon. Famke gooide een reddingsboei naar hem toe. Beouf kon de reddingsboei net pakken, maar de golven van het water duwden hem van de kant weg, de zee in.

“RRRR! Jullie krijgen nog van mij te horen, dit laat ik niet gebeuren!”
Beouf van Rijke-Aard schreeuwde net zo lang tot hij een stipje aan de horizon was. Daar zouden ze de eerst komende tijd niks meer van horen.

Al snel was de zee weer op peil zoals het altijd was. Hoe fantastisch de uitvinding van Famke ook was, Water-doei werd verboden na deze gebeurtenis. Alle producten werden uit de schappen van de winkels gehaald. Maar dat was niet erg, want de allergrootste uitvinding van Famke was de zelfaanvullend-water formule, waarmee ze hele wereld kon voorzien van water. Nooit meer zou er een watertekort zijn. Daarvoor kreeg ze ook de eervolle Nobelprijs, die ze aan het kooitje van haar schele Flits hing.

Wat zou Famkes volgende uitvinding zijn?