De Zwarte Regenboog

Indy woonde in een heel klein huisje met een groen veldje waar haar paard Dirk stond te grazen. Of eigenlijk, een paard kon je het niet echt noemen. Het was een klein wit paardje. Daarbij ook een paardje die niet zo veel wilde doen, behalve veel eten. Heel veel eten. Dirk was gek op eten en kon de hele dag dooreten. Maar desondanks haar hongerige paardje was Indy gek op Dirk.

Het was net voedertijd voor Dirk, hij kreeg zijn dagelijkse gestampte augurken met winegums, de favoriete maaltijd van het hongerige paardje. Zoals gewoonlijk dook Dirk met zijn kop en voorpoten in de voederbak en schrokte alsof hij dagen niet meer had gegeten.
Toen gebeurde er wat vreemds. Een regenboog verscheen aan de blauwe hemel. Indy keek verbaasd naar de mooie gekleurde regenboog. Zelfs Dirk, die nooit gestoord wilde worden tijdens zijn eetpartij, keek naar de regenboog. Dat was raar, dacht Indy. Een regenboog verschijnt toch alleen maar als het net geregend had? Maar er was geen wolkje aan de lucht.

Terwijl ze dat dacht, pakten donkere wolken zich samen en verdwenen de mooie kleuren uit de regenboog. De regenboog werd langzaam zwart, donkerzwart…

Dirk begon op zijn poten te trillen. Wat gebeurde er met de regenboog? Wat kon dit betekenen? Was de regenboog kapot? Indy rende naar haar kleine huisje en zette een oude televisie aan die op een stapel boeken stond. Misschien was de vreemde zwarte regenboog wel op het nieuws. Dirk stak zijn kop door het raam naar binnen en keek mee.
En ja hoor, het was zelfs op elke zender te zien. Eerst waren er een paar oogtuigen uit het land die de zwarte regenboog ook hadden gezien. Maar al snel kwamen er foto’s en videos binnen uit alle windstreken. De mysterieuze zwarte regenboog was op de hele wereld te zien.

In interviews hadden verschillende wetenschappers een eigen mening over de zwarte regenboog. Een geleerde met een grote baard en een gebreide rode trui vertelde dat de kleuren van de regenboog gewoon op zijn, dat hij daarom geen kleuren meer heeft.

Een andere man met een hele grote bril, zo groot als een duikbril, dacht dat de stekker uit de regenboog was getrokken. En dat de regenboog nu gewoon uit staat.

Een derde wetenschapper, een vrouw met een duif in haar haar, vertelde dat Beouf (boef) van Rijke-Aard erachter zou kunnen zitten. Dat hij eenhoorns heeft gestolen. Daardoor zou de regenboog zijn kracht verliezen.

Indy geloofde meteen dat Beouf de dader zou kunnen zijn.
Beouf van Rijke-Aard was namelijk een beruchte schurk, ook al zag hij zichzelf niet zo. Hij had veel geld. Zo ontelbaar veel geld, dat hij zelf niet eens meer wist hoeveel geld hij had.

De geleerde vrouw met de duif vertelde verder. Het was onduidelijk waarom Beouf eenhoorns aan het stelen was. Er is maar één plek waar eenhoorns te vinden zijn: aan de andere kant van de regenboog. Als de regenboog zijn kleuren terug wil, moet Beouf gestopt worden. Anders zal er voor altijd een zwarte regenboog zijn. Of erger nog: nooit meer een regenboog.

‘Iemand moet de eenhoorns redden!’ riep Indy uit. ‘Dit kan toch zomaar niet?’ Ze zat op het puntje van haar stoel. Maar wat kon ze doen?

Nog nooit is het iemand gelukt om het einde van de regenboog te vinden. Want om aan het einde van de regenboog te komen, moet je eerst het begin van de regenboog vinden. En het begin van een regenboog verschijnt alleen als er een eenhoorn in de buurt is. Eigenlijk onmogelijk dus! Want eenhoorns zijn zo zeldzaam, dat de kans heel klein is dat je er eentje tegenkomt. Maar die schurk Beouf heeft waarschijnlijk een eenhoorn gevonden…

Indy keek naar Dirk, die nog steeds door het raam naar binnen keek. Ze kreeg een idee. ‘Wat als…’ mompelde Indy hardop. ‘Wat alsof doen dat Dirk een eenhoorn zou zijn. Zou er dan het begin van een regenboog verschijnen?’
Indy pakte een roze papiertje en rolde daar een hoorntje van. Ze plakte plakband aan het papieren hoorntje zodat deze bleef zitten. Indy rende naar buiten en zette het hoorntje op de kop van Dirk. Het leek meer op een feestmuts dan een hoorntje. Indy liep een stukje naar achteren en bekeek Dirk op een afstandje. Nee, Dirk leek nog niet helemaal op een eenhoorn. Ze liep haar huisje binnen en verzamelde een paar potten verf. Met een grote kwast schilderde Indy de manen groen. En met verschillende kleuren verfde ze de staart. Ook schilderde Indy de hoeven in kleur, zodat Dirk nog mooier werd.
Om het af te maken knipte Indy nog twee blauwe sterren uit en plakte deze met plakband op de zijkant van Dirk. Niet van echt te onderscheiden! dacht Indy tevreden. ‘Misschien dat we nu het begin van de regenboog kunnen vinden’ zei Indy tegen Dirk terwijl ze zijn snuit aaide.

Dirk snapte er niks van en kauwde op een stukje stro. Maar er gebeurde niks. Er verscheen geen begin van de regenboog. Indy ging tegen Dirk aanzitten en wachtte. Ze wachtte net zo lang tot de avond viel en het donker begon te worden.
‘Jammer’ zuchtte Indy. ‘Je kunt een regenboog niet voor de gek houden’.
Toen Indy naar haar kleine huisje wilde lopen, begon de grond te trillen. Ze hield zich stevig vast aan Dirk. Er verscheen een fel licht in verschillende kleuren en er daalde een regenboog naast Dirk en Indy. ‘Het begin van een regenboog, het is gelukt!’ schreeuwde Indy. ‘De regenboog denkt dat je een echte eenhoorn bent, Dirk!’.
Toch klopte er iets niet. Hoewel de regenboog eerst fel van kleur was, werd het steeds minder licht. De kleuren begonnen af te nemen en de regenboog werd steeds smaller.
‘We hebben niet veel tijd, Dirk!’ riep Indy. ‘We moeten nu over de regenboog heen rennen!’.

Indy klom bovenop Dirk. Voorzichtig zette Dirk een hoef op het begin van de regenboog. Het hield, je kon op de regenboog staan. Zou het dan echt waar zijn? Zou je echt aan de andere kant van de regenboog kunnen komen?
Dirk zette een paar stappen naar achteren en nam een flinke aanloop. Hij begon te draven en rende met grote snelheid de regenboog omhoog. Indy hield zich stevig vast aan de oren van Dirk. Het huisje van Indy werd kleiner naarmate Dirk steeds hoger de regenboog oprende. Het werd steeds steiler, maar Dirk bleef rennen. De kleuren duizelden Indy voor haar ogen. De regenboog verdween in een grote wolkendeken en Dirk rende door de wolken heen. Het was even donker en mistig, maar al snel stonden ze boven de wolken. Midden op de regenboog, tussen de maan en de sterren. Onder hen de gekleurde regenboog, die de wolken in alle kleuren schilderde. Indy en Dirk werden er stil van, het was een prachtig gezicht. Nog nooit leken de maan en de sterren zo dichtbij.

Maar de regenboog begon onder de poten van Dirk te verdwijnen, en langzaam zakten ze weg. ‘Snel Dirk!’ riep Indy. ‘De regenboog verdwijnt!’ Dirk begon naar beneden te rennen maar viel om. Samen gleden ze met een enorme snelheid van de steile regenboog naar beneden. Indy kon het niet aanzien en hield haar handen voor haar ogen. Indy en Dirk stuiterden op de grond. Waar waren ze terecht gekomen? Was dit het einde van de regenboog? Het was erg donker en erg koud. De bomen en zelfs het gras leken zwart te zijn. Ze waren dicht bij het einde van de zwarte regenboog. Omdat het erg donker was, was het moeilijk om een weg te vinden. Maar in de verte zagen Indy en Dirk een lichtje branden. Voorzichtig en aftastend in het donker liepen ze daar naartoe.

Ze kwamen dichterbij en zagen al snel dat het lichtje een kampvuur was. Tot hun schrik liepen Indy en Dirk opeens tegen hoge houten hekken aan. Indy keek door de spijlen van de houten planken en schrok. Er stonden misschien wel dertig eenhoorns die dicht op elkaar gepakt stonden. Ze waren duidelijk gevangen.

Indy hoorde iemand praten, er zat iemand naast het kampvuur. Ze kneep haar ogen samen om beter te kunnen zien in het donker. Daar zat Beouf van Rijke-aard achter een bureau. Hij had een dikke rode wollen sjaal om en had een rode muts op. Hij was druk bezig met het aanslaan van een grote kassa en warmde zijn handen aan het kampvuur. Beouf stond op en hing prijskaartjes aan de eenhoorns. ‘Ahaaah’ fluisterde Indy tegen Dirk. ‘Beouf wil de eenhoorns stiekem verkopen’.
‘Hahaha’ lachte Beouf gemeen tegen zichzelf. ‘Dit is fantastisch, ik kan hier mijn gang gaan en niemand kan hier komen’.

‘We moeten de eenhoorns bevrijden’ fluisterde Indy tegen Dirk. Dirk knikte langzaam met zijn kop, alsof hij begreep wat Indy bedoelde. In het donker probeerde Indy een paar planken van het hek los te maken. Maar dat maakte best wel wat herrie, zodat Beouf opkeek. ‘Hallo, is daar iemand?’ riep Beouf. Hij stond op van achter zijn bureau en pakte een lantaarn. Langzaam liep hij naar het hek waar het geluid vandaan kwam en waar Indy en Dirk dus stonden. ‘Oh nee, hij gaat ons zo vinden!’ fluisterde Indy. ‘We moeten snel zijn!’ Indy begon nu hard aan de planken te wrikken maar ze kwamen niet los. Toen richtte Beouf zijn lantaarn op Indy en Dirk. ’Hee! Wat moet dat daar! Wie zijn jullie en hoe komen jullie hier!’ riep Beouf boos. Indy wilde wegrennen maar Dirk schopte heel hard met zijn hoeven een deel van het hek kapot. De planken vlogen eruit en de gevangen eenhoorns renden hun vrijheid tegemoet. Ze keerden zich gelijk tegen Beouf van Rijke-Aard.
Beouf schrok zich een ongeluk en viel op de grond. Hij krabbelde op en zag toen een woeste horde eenhoorns op hem afrennen. ‘Ja maar nee, ik bedoelde het niet zo!’ riep Beouf.
Volgens mij heeft de beruchte schurk nog nooit zo hard gelopen in zijn leven. Hij rende de zwarte regenboog omhoog, in de hoop daar veilig te zijn. Niets was minder waar, de eenhoorns liepen hem de hele regenboog achterna. Indy zat op de rug van Dirk en rende achter de menigte eenhoorns aan.

De regenboog eindigde op een onbewoond eiland, midden in de grote zee. Beouf zag dit en rende de regenboog weer terug omhoog. Geloof het of geloof het niet, maar op dat moment veranderde de hele regenboog in speculaas. De eenhoorns begonnen midden op de speculaasregenboog flink van de regenboog te eten. En Dirk? Nou, Dirk rook de speculaas en hapte er wild op los. Hij at en hij at. Beouf kwam steeds dichterbij rennen en Indy kon het ook niet laten en zette ook haar tanden in de speculaasregenboog. En samen met de eenhoorns aten ze de hele regenboog doormidden. ‘NEEEEEEE!’ schreeuwde Beouf, terwijl hij van de speculaasregenboog naar de beneden gleed, het onbewoond eiland op. Daar viel hij in het zand. ‘Aaaah ik krijg jullie nog wel!’ schreeuwde Beouf boos, terwijl Indy, Dirk en de eenhoorns over hun helft van de speculaasregenboog terug gingen. Terug naar het einde van de regenboog, waar de eenhoorns leefden.

Daar was de zwarte kleur en de kou volledig verdwenen. Alle kleuren waren terug. Er waren paarse bomen, blauwe grasvelden en zelfs de bergen veranderden van kleur. Het hele landschap glinsterde. Alsof er duizenden diamanten schitterden die verlicht werden door de zon, de maan en de de sterren die tegelijk aan de hemel stonden. Het was een prachtige wereld.

Het was tijd om naar huis te gaan. Over Beouf hoefden ze zich geen zorgen meer te maken. Die zat nog wel even op het onbewoonde eiland, met genoeg speculaas om jaren van te eten.
Indy knuffelde de eenhoorns en klom op Dirk zijn rug. Ze vroeg zich af hoe ze nu thuis moesten komen, maar opeens stond ze weer in het groene veldje, naast haar kleine huisje. Wat een avontuur.
Als beloning wilde Indy net de voederbak van Dirk vullen maar deze was al gevuld met gestampte augurken met winegums. Dat is raar, dacht Indy. Dirk schrokte zoals gewoonlijk de voederbak leeg maar de volgende dag vulde de voederbak zichzelf weer aan. Dag na dag. En elke keer als de voederbak zichzelf vulde, verscheen er een mooie gekleurde regenboog aan de hemel.

Indy aaide over de Snuit van Dirk. Zouden ze de eenhoorns ooit nog terugzien?