De Draaikolk-trein

Er is één trein die over de hele wereld rijdt. Van Nederland naar Rusland, van Australië naar Engeland en zelfs van de Noordpool naar het laagste puntje van Zuid-Amerika.
Toch is de trein al jaren niet meer gezien. Waarschijnlijk is de trein al zo oud en vergeten dat hij is opgeheven. Er zijn zelfs mensen die beweren dat de trein nooit heeft bestaan.

Toch zijn er ook mensen die zeggen dat de trein wél bestaat en nog steeds rondrijdt, maar dat deze trein geheim wordt gehouden. Als dit waar is, dan wordt de trein wel erg goed verborgen. Als er een geheim was, wat zou het dan kunnen zijn?

Collin zocht meer informatie over de trein op internet. Hij wist zeker dat de wereldtrein bestond. En hij wist zeker dat er een geheim was. Er waren wel een paar websites te vinden over de oude wereldtrein maar daarop werd niks over een geheim verteld.

Toen Collin de zoektocht bijna opgaf, klikte hij op een laatste website en kwam op een groene pagina terecht. Hier stond alleen een korte tekst:

Kaartjes bestellen voor de Draaikolk-trein

Stuur een postkaart met daarop:
'Een trein is sneller dan een paardje, stuur me daarom graag een treinkaartje'

Het volgende adres stond erbij:
De conducteur
Loket 10 op spoor 15
Hoofdstation

Collin begon een beetje te lachen. Daar trapt toch niemand in?
Toch werd Collin nieuwsgierig. Wat als het nou wel de wereldtrein was. Zou hij dan echt een treinkaartje kunnen bestellen en met de wereldtrein meekunnen?
Collin besloot om het te proberen. Hij pakte een ouderwetse postkaart en schreef alles op wat er op de website stond. Collin liep naar buiten en duwde de postkaart in een brievenbus.

Vier dagen later viel er toch echt een groene envelop door de brievenbus op de mat, gericht aan Collin. Op de voorkant van de envelop stond een locomotief met daaronder in oude letters geschreven: de draaikolk-trein.
Enthousiast scheurde Collin de envelop open. Het zal toch niet waar zijn? Uit de envelop haalde hij een groen treinkaartje tevoorschijn. Op het treinkaartje stond:

'Collin'
Kleinbuurtstation, op spoor 1
Vandaag, kwart over 12 en geen minuut later.

“Vandaag!? Kwart over 12!? Maar dat is over 20 minuten!” schreeuwde Collin uit verbazing terwijl hij op zijn horloge keek. Collin rende naar zijn slaapkamer en haalde zijn koffer tevoorschijn. Daar propte hij zoveel mogelijk in. Wat heb je allemaal nodig voor een wereldreis? Een zwembroek, een duikbril, speelgoed voor onderweg, een paar sokken, een spelletje en wat stiften. Nou vooruit, en een boek. Voordat Collin de koffer dichtdeed, duwde hij er ook nog een pak koekjes in. Voor als ik trek krijg, dacht Collin watertandend. Hij pakte de volle koffer en sjouwde deze naar de voordeur.

Collin sleurde de koffer achter zich aan naar het station dat op het treinkaartje stond. Het Kleinbuurtstation kende Collin wel, maar daar kwam al jaren geen trein meer langs. Collin kwam aan bij het verlaten Kleinbuurtstation en liep naar spoor 1. Overal groeide gras door de tegels en zelfs het spoor kon je bijna niet meer zien doordat er gras en bloemen overheen groeiden.

Spoor 1 was ook het enige spoor wat langs het station liep. Collin zette zijn koffer naast zich neer en keek op zijn horloge. Het was nu 14 minuten over 12. Poeh! Dacht Collin, net gehaald. Toch voelde hij zich een beetje stom. Misschien is het allemaal toch wel een grap. Je zult zo zien dat er helemaal geen trein komt. En dan sta ik hier. Voor niks.

Collin keek over het spoor heen of er een trein aankwam. Hij zag en hoorde niks in te verte. Collin keek nog eens op het treinkaartje. Over 1 minuut zou de trein er moeten zijn. Op het treinkaartje stond toch echt kwart over 12 en geen minuut later. Collin keek naar zijn koffer. Als er wél een trein zou komen, waar zou hij dan naartoe gaan? En zou hij te weten komen waarom de trein geheim gehouden wordt?

Toen Collin opkeek naar het spoor, schrok hij. Er stond een trein stil voor hem. Een zwarte locomotief, waarbij rook uit de ketel blies. Daarachter een hele lange rij aan coupés. De coupés waren in alle kleuren, maar er liep één lange gele streep door. Op de zijkant van de trein stond: ‘de draaikolk-trein’.

De deuren van de coupé voor Collin openden en er stapte een lange man met een vriendelijk gezicht uit. Hij droeg een groen uniform en had een bijpassende pet op. Om zijn nek hing een fluitje. Dit moest de conducteur zijn.
De conducteur keek om zich heen en keek vervolgens naar Collin.

“Hee jij bent Collin,
Pak je koffer, stap in, ga je mee?
Pas op bij het instappen, het is een lastige tree.”

De conducteur pakte het groene treinkaartje van Collin en knipte er twee gaatjes in.

Collin twijfelde en was nog steeds erg verbaasd. Hij wist niet zeker of hij droomde. Toch stond er een echte trein voor zijn neus, op het verlaten Kleinbuurtstation, waar al jaren geen trein meer kwam.
Collin haalde diep adem, pakte zijn koffer en stapte met volle moed de trein in.

Terwijl hij instapte viel hem gelijk iets op. De trein leek van kleur te veranderen. Net was het halletje waar hij instapte groen, maar nu werd het paars.

“Met mijn rap verandert deze deze trein van kleur.
Daarom noemen ze mij de rap-duc-teur.” rapte de rapducteur.

Collin keek verwonderd om zich heen. Terwijl de rapducteur aan het rappen was, veranderde alles van kleur. De gangen waren zojuist paars en de deuren geel. Nu werden ze roze en blauw. Zelfs de vloer die zojuist rood was, werd oranje.

De rapducteur zei:
Het is voor mij moeilijk om met rappen te stoppen.
Ik probeer elke zin weer te toppen.
Mensen die dat niet leuk vinden la-ten mij koud.
Nu moet ik fluiten, want we ver-trek-ken zo, peace-out.”

De rapducteur keek door de deuren naar buiten en floot hard op zijn fluitje. De deuren van de trein sloten en de draaikolk-trein begon te rijden.

“Ga je mee, dan wijs ik jouw plek.
Ik draag je koffer wel, die gooien we zo in een ba-ga-ge-rek” rapte de rapducteur.

Collin volgde de rapducteur. Samen liepen ze door een smal gangpad tot ze in een coupé kwamen met de stoelen. De rapducteur wilde de deur openen, maar bij het openen rende een struisvogel de deur uit. Collin schrok zich rot.
Het was een oerwoud in de coupé, het stond vol met grote planten en het regende zelfs een beetje. Verderop stond een olifant midden in het gangpad. Op de olifant zaten een nette meneer en mevrouw. Er stond een giraffe met zijn lange nek door de raampjes naar buiten te kijken. Er hingen apen en koala’s in de bagagerekken en er waggelden zeehonden over de stoelen. Diezelfde stoelen werden ook nog eens aangevreten door een nijlpaard.

“Sorry voor deze overlast…
en dat het je zo ver-rast.”
Rapte de rapducteur.
“Een reiziger wilde graag een dierentuin in de trein.
Geen wens is de draai-kolk te klein”.

“Een draaikolk in de trein?” vroeg Collin verbaasd. “Heet de trein daarom de draaikolk-trein?”.

“Ook jij mag een wens doen bij de draaikolk in de trein.
Daarvoor moeten we wel helemaal in de locomotief zijn” rapte de rapducteur.
“Ga maar mee, dan breng ik je daar heen.
Snel graag, want een zebra beet zojuist in mijn vinger en been.”

Zachtjes liepen ze langs krokodillen en pinguïns tot ze aan het einde van de dierentuin-coupé waren. Daar openden ze de deur naar de volgende coupé.
Water stroomde langs hun voeten tot ze de deur achter zich dichtdeden. Toen stroomde de hele coupé vol met water. In de bagagerekken zaten vier duikers klaar en sprongen in het water. Met hun duikbrillen, snorkels, luchtflessen en flippers verdwenen ze onder water. Je zag nog wel wat bubbeltjes boven water komen.
Collin was benieuwd wat de duikers deden en nam zelf ook een duik in het water. Wat hij zag was ongelooflijk. Het water was heel diep en op de bodem zag hij een gezonken schip liggen. Om zich heen zwommen allemaal vissen, groot en klein. Als er maar geen haai is, dacht Collin. Op de bodem haalden de duikers een schatkist uit het gezonken schip. Natuurlijk! dacht Collin. Hun wens in de draaikolk is natuurlijk schatzoeken geweest!
Net voordat Collin naar het gezonken schip wilde duiken werd hij op zijn schouder getikt. Het was de rapducteur die het gebaar maakte om verder te zwemmen. En zo zwommen ze naar de volgende deur aan het einde van de schatkist-coupé.

Toen ze de nieuwe coupédeur openden werd het koud. Erg koud.
Het viel hem op dat het erg wit was in de nieuwe coupé. Collin deed net een stap naar binnen en kreeg een sneeuwbal recht in zijn gezicht. Collin veegde de sneeuw af en keek om zich heen. Ze stonden midden in de sneeuw, boven op een berg met het mooiste uitzicht. Ook stonden ze tussen tientallen passagiers, die een enorm sneeuwballengevecht hielden. In badjas. Als de rapducteur en Collin naar de volgende coupédeur wilden, moesten ze door het sneeuwballengevecht heen. Collin pakte sneeuw van de grond en maakte hier een stevige sneeuwbal van. Hij keek naar de rapducteur en hij knikte. Ze renden zo snel als ze konden naar de volgende coupédeur. Ze werden bekogeld door misschien wel tienduizend sneeuwballen. Collin gooide terug maar zag eigenlijk niks door alle sneeuwballen die om zijn oren vlogen. Maar hij bleef sneeuwballen maken en gooien tot ze uiteindelijk de volgende deur hadden gevonden. Ze zaten onder de sneeuw. Je kon de rapducteur niet eens meer zien, die leek wel een sneeuwpop.

Maar ze waren aangekomen bij de deur. En deze deur was anders. Dit was niet de deur naar een nieuwe treincoupé. Nee, dit was de deur naar de locomotief. De deur naar de draaikolk waar alle wensen worden gedaan. De rapducteur opende de deur en Collin liep voorzichtig naar binnen.

Collin keek zijn ogen uit. Op de achtergrond van de locomotief stond een haardvuur, waar twee mannen grote blokken hout in gooiden. Dat deden ze om de trein rijdend te houden. Voorin de locomotief stond de machiniste. Zij was bezig met het besturen van de draaikolk-trein. Daarbij trok ze aan alle soorten hendels en drukte ze verschillende knoppen in.
Maar midden in de locomotief stond een flamingo met een groene snavel en met groene poten. Het vreemdste was misschien nog wel dat de flamingo bijna geen staart had. Op de staart zaten kale plekken. Hij stond naast een waterput met daarin een draaikolk. Dat moest de wensput zijn, dacht Collin.

“Elk keer als iemand een wens doet in de put, verliest de flamingo een nieuwe veer.
Deze veer kan worden gebruikt voor een nieuwe wens, keer-op-keer.” rapte de rapducteur.
“De flamingo bewaakt de put tegen wensen die gevaarlijk kunnen zijn.
Daarom is het al het honderd jaar veilig in de trein.”

Collin pakte een roze flamingoveer van de grond en liep naar de wensput.
De flamingo die naast de put stond hield Collin nauwlettend in de gaten. Wat zou Collin wensen? Alles was mogelijk! Zo stond Collin een paar minuten voor de wensput en dacht flink na. Eigenlijk was Collin zijn wens al in vervulling gegaan. Hij wist namelijk nu dat de draaikolk-trein bestond en wat het geheim van deze trein was. Maar wat Collin vooral wenste, was om naar huis te gaan. Hij miste zijn thuis na dit grote avontuur. Collin gooide de veer in de wensput en wenste hardop dat hij naar huis wilde. De veer viel in het water en werd door de draaikolk meegenomen tot deze verdween onder water.
Collin keek naar de rapducteur. En de rapducteur rapte:

“Wat jij wenste is een mooi besluit.
Wensen die dicht bij je hart liggen helpen je ten slotte het meeste vooruit”

De rapducteur gaf Collin een knipoog en floot nog een keertje op zijn fluitje.

Collin wilde zwaaien, maar hij stond met zijn koffer weer op het verlaten Kleinbuurtstation. Collin keek om zich heen. Een leeg spoor, er was geen trein te bekennen. Was dit nou allemaal wel echt gebeurd? Collin voelde in zijn rechterbroekzak en haalde daar zijn groene treinkaartje uit. In het kaartje zaten de twee geknipte gaatjes. Het was dus allemaal echt gebeurd. Hij pakte zijn koffer en liep naar huis.
Terwijl Collin naar huis liep dacht hij in de verte nog een fluitje te horen.

Zou Collin de draaikolk-trein ooit nog terugzien?