De Beste Appeltaart Ooit

Bloem, hebbes.
Boter, yep.
Suiker, een hele pot vol.
Eieren, net onder het kippie vandaan.
Appels, geplukt uit eigen appelboom.

Ellie had alle ingrediënten klaarstaan op haar keukentafel. Elke maandag bakte ze een appeltaart. En elke maandagmiddag kwam de buurvrouw langs. Ze namen dan een stukje appeltaart, een kopje verse appelpruimenmuntthee en klepten dan over alles wat los en vast zat. Toch zou deze maandag compleet op zijn kop staan voor Ellie. Zo stonden er duizenden mensen in haar tuin, stonden er nijlpaarden voor haar keukenraam en landde er een helikopter in haar tuin. Wat er gebeurd was? Ellie bakte de beste appeltaart ooit. De beste in de hele wereld.

Ze kon er niks aan doen, het was een ongelukje. Je moet weten dat het die dag erg stormde buiten. Tijdens het maken van het appeltaartbeslag, waaide het raam van de keuken open. Blaadjes en regen waaiden de keuken binnen. Alle pannetjes en potjes schudden heen en weer. En ja, daardoor vielen vanaf de bovenste plank ook potjes kruiden naar beneden IN het appeltaartbeslag. Ellie baalde natuurlijk van alle rotzooi, maar baalde nog het meeste dat het appeltaartbeslag mislukt was met al die kruiden die er doorheen gevallen zijn. Ze had geen tijd meer om nieuw beslag te maken, de buurvrouw kwam toch ook al bijna op bezoek. Dus bakte Ellie de appeltaart.

“Jooeehooe… … … Wat … ruikt. Wat ruikt, wat ruikt het hier lekker…” merkte de buurvrouw op toen ze binnen kwam waggelen. En het mocht gezegd worden, het rook inderdaad erg lekker in Ellie's huis. Ook jij zou trek krijgen! De appeltaart was klaar en stond af te koelen op de keukentafel. De buurvrouw pakte een vorkje uit de la en prikte een stukje uit de warme appeltaart en at het meteen op. Ze keek even raar en rende Ellie’s huis uit. “Nou ja zeg” zei Ellie. Ze keek naar haar appeltaart, was het echt zo vies? Ellie had ook niet anders verwacht. Arme buurvrouw. Ellie wilde net de appeltaart in de prullenbak schuiven toen ze een paar mensen in haar tuin zag rondstruinen.

Toen Ellie buiten stond om te vragen wat deze mensen in haar tuin zochten, zag Ellie tot haar schrik dat er al tientallen mensen stonden. En in de verte kwamen er nog tientallen mensen aan. Er hingen mensen in de bomen en er liepen zelfs mensen op Ellie’s dak. Ze riepen allemaal door elkaar heen: “Wij willen ook die lekkerste appeltaart ooit!” “Hee yo hee! Geef ons ook appeltaart man!” Blijkbaar is de buurvrouw naar buiten gerend om op alle straten te verkondigen dat ze zojuist de beste appeltaart ooit heeft geproefd. En nu stonden er misschien wel honderd mensen voor Ellie’s deur te bedelen om appeltaart.

Was die appeltaart dan echt zo lekker? Ellie liep terug naar haar keuken om een stukje van haar appeltaart te proeven, maar stond stokstijf stil in de keuken. Er stond een flamingo op de keukentafel met zijn snavel in de appeltaart te pikken. En voor het raam stonden vier nijlpaarden nieuwsgierig naar binnen te gluren. Die hebben waarschijnlijk de appeltaart geroken.
“Ksssst!” riep Ellie. “Dat is niet jullie appeltaart!” De flamingo pikte nog een stukje uit de appeltaart, vloog het raam uit en ging op de rug van een nijlpaard zitten. Ellie sloot snel het keukenraam, pakte de appeltaart en liep naar buiten. Er was niet veel appeltaart, maar ze probeerde het uit te delen aan al die hongerige mensen. Al snel was de appeltaart op. Een oude man met een wandelstok likte nog een paar kruimeltjes van het bord.
“Wat een gekke dag” zuchtte Ellie. Ze ging binnen op een stoel zitten en viel in een diepe slaap, waar ze droomde over een flamingo die appeltaart at.

De volgende ochtend schrok Ellie wakker door een raar hard geluid. Ze sprong op uit haar stoel en keek uit het raam. Ellie kon niet geloven wat ze zag. Er stonden duizenden mensen met spanborden waarop stond: “Ellie geeft ons de beste appeltaart, en maak eens wat vaart” Of deze: “wij staan ondersteboven, van Ellie’s appeltaart uit de oven.” Maar ook gewoon: “Ik wil appeltaart”.
Er stopten bussen waar nog meer mensen uitstapten. Ook landde er een helikopter in de tuin waar een nieuwsteam uitstapte met camera’s en microfoons. Er werd ook op de ramen en op de deuren gebonsd.

Ellie wist dat de mensen alleen weg zouden gaan als ze dezelfde appeltaart weer zou bakken. Alleen had ze geen idee hoe ze die appeltaart gemaakt had. En omdat Ellie niet wist hoe de beste appeltaart smaakte, nodigde ze de buurvrouw weer uit. Zij kon namelijk de smaaktest doen en bevestigen dat het de beste appeltaart ooit was. Gelukkig was de buurvrouw dichtbij, ze stond vooraan bij de menigte en zwaaide met een spandoek: “Ik had de eerste hap #yolo”.

Ellie begon met bakken. Ze probeerde maar wat, ze gooide allemaal kruiden bij elkaar, maakte het beslag en zette de appeltaart in de oven. De buurvrouw stond ongeduldig met een vorkje bij de oven te trappelen. Toen de appeltaart nog maar net klaar was, nam de buurvrouw er een hapje uit en proefde. In spanning wachtte Ellie af. Maar al snel trok de buurvrouw een vies gezicht. Nee, dit was niet de best appeltaart ooit.

Ellie probeerde het nog eens. En nog eens. En nog eens. De hele dag door. Elke keer nam de buurvrouw een vorkje appeltaart en schudde haar hoofd. Tot vier dagen achter elkaar bakte Ellie appeltaarten, maar het was niet de beste ooit. En de mensen buiten waren geduldig aan het wachten. Het zag er best gezellig uit. Overal stonden tentjes, er waren kampvuurtjes en er werd druk geroddeld over Ellie’s beste appeltaart ooit.

Toen Ellie echt geen appeltaart meer kon zien, probeerde ze het nog een laatste keer.
En die laatste keer was het raak. Het was de juiste combinatie van twee snufjes rozemarijn, 1 lepel kruidnagel, een vingertop kaneel, een dopje basilicum, een handomdraai zwarte peper en een strooisel koriander. De buurvrouw wist het al voordat de appeltaart klaar was, ze rook het al. Dit was dé appeltaart. En nadat ze een hapje van de appeltaart at rende ze naar buiten en schreeuwde “We hebben ‘m!”.

De duizenden mensen buiten juichten van vreugde. En ook de nijlpaarden en de flamingo stonden weer voor het keukenraam nieuwsgierig naar binnen te kijken.
De dagen erna bakte Ellie misschien wel honderden appeltaarten totdat iedereen buiten een stukje had gehad. Het was een groot feest, waar veel gegeten en gedanst werd. Ellie vond het leuk om al die blije mensen te zien. En langzaam en zeker verdwenen alle mensen, bussen en helikopters weer uit Ellie’s tuin.

Ellie stond voor altijd bekend als de uitvindster van de beste appeltaart ooit. Maar Ellie was vooral ook erg blij dat het hele avontuur voorbij was.

Tot op een dag toen het raam weer open waaide terwijl Ellie koekjesbeslag maakte…