Het huisje op de maan

Wist je dat er vroeger een klein huisje op de maan stond?
Zeker vijftig jaar geleden was er een oudje mevrouwtje die maar één ding wilde: rust. Ze werd boos op iedereen die haar stoorde. De telefoon die rinkelde, de postbode die 's morgens de brievenbus liet kletteren, zingende vogels in de tuin en spelende kinderen op straat. Dan schoof ze het raam omhoog en schreeuwde zoals altijd: “Hee! HEEE! Kan het wat stiller! Ik kan jullie horen!” En iedereen in de buurt liep op sokken, bang dat de mevrouw weer boos zou worden. Maar ook echt op sokken, want iedereen die in de straat kwam waar de mevrouw woonde deed z'n schoenen uit.

Het werd met de dag erger, bij elk klein geluidje, wat het ook maar was, werd ze bozer. De mevrouw besloot maar eens op vakantie te gaan naar een plek waar het altijd stil was, waar niemand haar zou storen. Ze pakte haar spullen in, duwde en propte alles in haar kleine gele auto en reed de stad uit op zoek naar rust. Uiteindelijk vond ze een huisje in een stukje bos met een meertje, ver van de bewoonde wereld. Ze pakte haar koffers uit en ging buiten zitten op een steiger met een vers kopje muntthee en keek uit over het water. Wat heerlijk stil! Maar bij de val van de avond begonnen de krekels te tsjirpen, een uil te oe-hoe’en en een wolf te huilen in de verte. Het maakte uit niet waar ze was, er zouden altijd geluiden zijn.

Ze zuchtte diep en keek naar de maan die hoog aan de hemel stond. Ze zou nog liever verhuizen naar de maan, daar was het altijd stil. Want daar woonde toch niemand? Toen kreeg ze een idee. De mevrouw stapte met haar koffers de auto in en scheurde weer naar huis toe. Daar ging ze onmiddellijk in haar garage aan het werk. Het was een enorm kabaal, je hoorde geluiden van een zaag, een hamer, steeksleutels en een boormachine. Maar het kabaal maakte haar nu even niet uit, het vooruitzicht dat ze binnenkort van alle rust kon genieten maakte alles goed.

Niemand wist daarna waar het oude mevrouwtje gebleven was. De buren maakten zich toch wel een beetje zorgen en zelfs de kranten schreven er een stukje over op de voorpagina. Het werd kort daarop zelfs wereldnieuws. Het was een mysterie waar de mevrouw zich zou kunnen bevinden. Totdat een astronoom jaren later vanaf een grote heuvel de maan bestudeerde met zijn telescoop. Met toeval zag hij een huisje staan op de maan. Eerst poetste de astronoom even zijn bril omdat hij het vast verkeerd had gezien. Maar het huisje stond er na een keer kijken nog steeds. Toen dacht hij dat er misschien een grap was uitgehaald met zijn telescoop. Maar toen bleek dat ook die in orde was belde hij snel met iedereen die hij kende in de ruimtevaart.

Al snel werd er een verkennings en reddings ruimtemissie opgezet. De dappere astronaut kapitein Mirthe ging samen met vijf andere astronauten in een raket richting de maan om het mysterieuze huisje te onderzoeken. Op een kleine afstand naast het huisje landde de raket.
De astronauten die de raket uit klommen inspecteerden de omgeving waar het huisje stond. Het was een klein roze huisje gemaakt van metaal maar het dak was van stevig hout. Er lag zelfs een mat voor de deur. En naast het huisje stond een ruimteschip, gemaakt van een oude wasmachine, een stofzuiger, een rode oven, en onderdelen van een gele auto.
Astronaut kapitein Mirthe liep naar het huis en keek voorzichtig door het raam. Het was een gezellig ingericht huisje. De muren hadden een bloemetjesbehang, er hingen veel schilderijtjes en overal lagen boeken. Er was zelfs een open haard waar een vrolijk vuur zachtjes knetterde. En midden in de woonkamer zag ze een mevrouw zitten in een luie roze stoel.
Kapitein Mirthe wist gelijk dat het de verdwenen mevrouw was die zo van haar rust hield. Dat had ze gelezen in de krant. De mevrouw had helemaal niet door dat er zes astronauten om haar huis heen liepen. Die genoot vooral van haar kopje muntthee, een goed boek en vooral de rust.
Kapitein Mirthe gaf het bevel aan de andere astronauten om terug te gaan met de raket.
Terug op aarde vertelde astronaut kapitein Mirthe aan de wereld dat het een verlaten huisje was en dat er niemand woonde. Dat deed ze, zodat niemand de mevrouw ooit zou lastig vallen.

Ze zeggen dat het huisje niet meer op de maan staat. Ik heb zelf wel eens gekeken door een telescoop, maar ook ik kon het niet vinden. Maar toch denk ik dat het huisje er nog staat, en daar woont nog steeds de oude mevrouw die geniet van een vers kopje muntthee en al haar rust.